Fashion statement.

Rood is het nieuwe blauw, zei het vrouwtje.
En armoede de nieuwe rijkdom, zo sprak zij
geld en scheepjes verbrandend,
op een bankje in het park.
Haar juwelen at zij op.

En waarom ook niet?
Verruilde zij cocktailjurk voor vuilniszak,
auto voor winkelwagen,
tennissen voor ontspanning voor zwervers aftrekken voor geld,
werd zij gelukkig.

Werd zij ziek, hoestte zij zich de juwelen uit het lijf,
schreef ze haar kinderen dat het goed ging met haar, of beter nog:
het Nieuwe Goed.
De winter kwam, en bleef, en bleef, en steeds beter ging het.
De dokter gaf haar nog drie weken,
drie weken waarin het beter en beter zou gaan, totdat het niet beter meer kon.
En zo geschiedde,
zij dronk en sliep en verdiende geld tot haar armspieren verzuurden,
met haar eigen ondergang als hoogtepunt. Na hoogtepunt na hoogtepunt.

Ze had het gevoel dat ze leefde, voor het eerst, echt.
En, twee weken na Kerst, kreeg ze gelijk.
Zoeklichten bleken de nieuwe verjaardagskaarsjes,
blaffende honden het nieuwe verjaarsgezang.

Rood was immers het nieuwe blauw.
En het vrouwtje leefde nog lang en gelukkig.