Verdrietje om Pietje

Vandaag is mijn hoofd zwaar.
Van school naar huis leek lang,
langer dan normaal, en Pietje ging dood.
Hij was nieuw, had nog niet eens een naam maar nu is hij dood en hij heet Pietje.
Ze hadden me helemaal geholpen.
Een mooi, vierkant boekje.
En een lijstje gemaakt,
wat ik wou zeggen.
Een doosje om hem in te doen.
In de pauze met mooie krijtjes op het bord. De ‘m’ ging scheef want dat was de 1^e letter.
En een tekening ernaast.
Toen het tijd was haalde ik het deksel eraf.
Toen was hij dood.
Ik had overal aan gedacht, dacht ik,
had zelfs luchtgaatjes in hem geprikt, maar dat was niet genoeg, hij ging dood en ik noemde hem Pietje.
Ik mis hem niet maar wou wel dat ik iets anders had bedacht.
Nu is het daar te laat voor.
Ik moest het bord schoonmaken.
Ik veegde keurig om de lijntjes heen.
Toen deed de juf het over.

Op weg naar huis heb ik een liedje voor hem geschreven:
Liedje voor Pietje.

Lieve Piet.
Je hoort dit niet.
Maar ik zeg het toch,
want ik ben er nog.
Ik mis je heel veel
(dat mag in een liedje)
wat ik het liefste wil
is jou weer zien
Want jij telt voor tien.

Ik zing het de hele tijd, maar het maakt mijn hoofd alleen maar zwaarder.
Van mama moet ik Pietje weggooien, maar ik houd hem nog even hier.
Onder de lamp lijkt hij warm en ik aai hem zachtjes.
Zachtjes want hij slaapt.
Welterusten Pietje.







[NB: is dit serieus?]